RÜZGÂR DEĞİL, GÜNEŞ OLMAK LAZIM!
Siyaset herkesin üstesinden gelebileceği bir iş olmadığı son gelişen olaylarla birlikte bir daha gün yüzüne çıkmış oldu.
Gerçek siyasetçi ya da politikacı ülkesinde ve dünyada gelişen olayları göz önüne alarak iç ve dış gündemi de kendi politikaları çerçevesinde düzenleyen ve gündemi belirleyen hiç olmazsa etki edendir.
Ancak ülkemizdeki siyasetçilere baktığımızda sayın başbakan dan başka bu fonksiyonu icra eden bir ikinci siyaset adamı görememekteyiz.
Sayın başbakan gündemi istediği şekilde belirleyebilmekte ve yönetmekte, ülkemizin aydın dediğimiz kesimi bu gündem etrafına toplayıp günlerce ve haftalarca konuşturabilmektedir.
Dış dünyada bir politikacı eğer vizyonu bittiyse bu işi artık arkadan gelenlere bırakmayı uygun görerek sahneden çekilmeyi bilebiliyor.
Nitekim bu erdemi maalesef bizim gibi politika yönünden henüz sınıf atlamamış ülkelerde görmek çok zor. Adeta krallıklar haline gelmiş partiler ancak siyasetçi ölürse ya da bir şekilde partideki diğerleri tarafından ihtilalle uzaklaştırılabiliyor.
Neyse, asıl meselemiz parti liderlerinin kişisel gelişimlerini nasıl kullandıklarını ve fonksiyonlarının yeterliliği değil ülke gündemin de ne kadar söz sahibi oldukları.
Başbakan kendi partisinde tam bir halkla ilişkiler uzmanı gibi çalışıyor. Kurmayları tam bir uyum ve mutabakat içinde az bir sapma bile olsa başbakana ayak uydurmada gecikmiyorlar.
Gerçekte de öyle olması gerekiyor. Sürüde aykırı sesler o sürünün varması gereken hedefe ulaşmasını her zaman engellerler. Bu yüzden sürüden uzaklaştırılırlar. Doğru olanda budur.
Muhalefete baktığımız zaman ana muhalefet kaynar kazan gibi hiç ateşi sönmüyor. Daha dün birçok yolsuzluk dosyası ile partiden ihraç ettikleri Sarıgül’ü şimdi kurtarıcı simit gibi bağırlarına bastılar.
B u tam bir fonksiyon bozukluğudur. Bilinçaltı savrulması yaşıyorlar. Aykırı seslerin uğultusu Amerika’ya ulaşmış ki görüşme işini elçileri aracılığı ile yaptılar bile.
Diğer muhalefet partisi MHP nin ise esamisi okunmuyor. Arda bir arı vızıltısı gibi tehditkar bir iki söylem dışına gerçekten bir vizyon ortaya koyabilmiş değiller.
Biraz nazik, kibar, adaba ve edebe ait, ayrıca gönül kazanmaya dair bir iki söylem halkımızın takdir ve teveccühünü kazanmaya yönelik bir iki hareket oy patlaması meydana getirecek ama aması orda işte.
Diğer parti olan BDP, kürt kardeşlerimizi temsil ettiğini söyleyen arkadaşlar da çok marjinal kaldıkları için bu ülkenin vizyonunu üstlenebilecek bir durum söz konusu değil.
Geriye kala kala AKPARTİ dışında bir parti kalmıyor ve AKPARTİ  bu saydıklarımızın yanında birkaç sınıf üste kalıyor. Sanıyorum halkımız bu farkı anlamakta zorlanıyor. Çünkü böyle vizyona alışık değiliz. Hızına ayak uydurmakta zorlanıyoruz. Bu bizim başımızı döndürüyor. Politikalarını, icraatlarını anlamakta zorlandığımız için çoğu zaman ters geliyor. Ancak gerçekleştirdikten ve olumlu neticelerini gördükten sonra tasdikliyoruz. Bu da AKPARTİ’deki vizyonun, öngörünün, basiretin ne kadar geliştiğinin göstergesi.
Rüzgârla Güneşin hikâyesini çoğu kişi bilir. Burada yeri geldiği için sizinle paylaşmak istiyorum. Rüzgârla güneş iddiaya tutuşmuşlar. Rüzgâr şu karşıdaki adamın sırtındaki ceketi çıkartırım demiş, güneşe. Güneş te buyur bakalım demiş. Rüzgâr bir esmiş adamın ceketini sıyırmış tam ceket çıkacağı vakit adam asılmış cekete sıkı sıkı tutmuş. Rüzgâr esmiş esmiş nafile, adam ceketi bırakmıyormuş. Güneş demiş, rüzgâr kardeş bir müsaade birde ben deneyeyim. Güneş o güzel ve sıcak yüzünü göstermiş, ortalık ısınmış. Adamcağız ne yapsın sıcaklık artınca ceketi sıyırı vermiş üstünden.
İşte güneş olmak lazım, rüzgâr değil. Herkesin içini ısıtmak lazım, güven vermek lazım, sert eserek hiçbir yere varılamaz.
Vesselam. Kalın sağlıcakla…