BEN KİMSENİN ADAMI DEĞİLİM (DİMİ)
     Geçenlerde çok sevdiğim ve düşüncelerine değer verdiğim, çok katılmasam da fikirlerini dinlediğim ve kendisinin narsist olduğunu kabul eden, hem çocukluk hem de aile dostum olan avukat arkadaşla yine anlaşamadığımız bir konuda uzun bir fikir jimnastiği yaptık. Tabi her zaman ki gibi baktım fikrinde ısrar ediyor bir büyüğümün dedi gibi ‘’kardeşlik pekey ile kaimdir’’ deyip peki ağabey sen haklısın dedim konuyu kapattım.
     Tartıştığımız konu belki bazı insanlara pöf dedirtebilir ama ben yine de şöyle bir irdeledim belki bir şeyler çıkartabilirim deyip sayfaları şöyle bir çevireyim dedim. Belki birçoğunuz benim gibi evet ya da arkadaşımın dediği gibi hayır diyeceksiniz. Belki de gerçek olan her ikisi de; ancak bana göre insan her zaman birilerinin adamıdır öyle yâda bu şekilde.
       İnsanın farkında olmadığı belki de başkalarının adamı değilim derken kastedilen mananın ne olduğu. İnsan ister istemez hayatının her devresinde birilerinin ister istemez adamı olduğudur ister kabullensin ister reddetsin.
    İnsan çocukken ailesinin adamıdır. O annesinin biricik evladı, babasının yiğit delikanlısı yâda dünyalar güzeli prensesidir. Büyüdüğü delikanlı olduğu zaman evin adamıdır. Babasının, annesinin adamıdır. Arkadaşlarının adamıdır. Askerde ordunun, milletin adamıdır. İşe girdiği zaman patronun adamıdır. Kendi işini bile yapsa, kendisine işveren kişilerin adamıdır. Eşinin adamıdır, çocuğunun adamıdır, arkadaşının adamıdır, bağlı bulunduğu sosyal çevrenin adamıdır, gönül verdiği takımın adamıdır, oy verdiği siyasi partinin adamıdır, hocasının adamıdır, farkında değildir nefsinin adamıdır, inşallah şeytanın adamı değildir ne olursa olsun Allah’ın adamıdır(âdemi yani kulu).
     Belki de şunu da sorgulamamız da gerekiyor. Birilerinin adamı olsak bile biz iyi adamlık yapabiliyor muyuz? Biz başkalarına menfaatimiz ne olursa olsun doğruyu, gerçeği, eksiği, gediği dobra dobra söyleyebiliyormuyuz? Yoksa emme basma tulumbalık mı yapıyoruz.(siyasi partilerde olduğu gibi)Yani ne olursa olsun birilerinin ben değilim dese de adamıyız. Daha söylenecek çok şey var ama haddi aşmadan anlayan anladı demek daha doğru olur.
    Şerefle bitirilmesi gereken, en asil görevdir hayat. Bir lokma ekmek için, şerefini çiğnetmeye, bir anlık eğlence için, servetini tüketmeye, bir anlık zevk için ahiretini mahvetmeye değmez. Bir zamanlık mevki için, el ayak öpmeye, günlük menfaatler için, onurunu terk etmeye bir kısım insanlara kızıp, tüm insanlara düşman olmaya değmez sahip olduğumuz şu kısacık hayat.
    Burada aslında söylenecek sözü temin söyledik. Şerefimizle, evrensel etik değerler için de yaratanımızın bize bahşettiği şu kısacık hayatta, şu amansız vahşi imtihan sahasında beyaz sayfamıza karaladığımız yazılarımız. Ne kadar iyi ve güzel şeyler yazarsak karımız, ne kadar kötü şeyler yazarsak zararımız. Siz siz olun Müslüman olarak göçmeye çalışın başkalarının adamı olarak yâda olmayarak.
Vesselam. Kalın sağlıcakla…